วันกองทัพไทย

วันกองทัพไทย เป็นวันที่ระลึกในวาระที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงกระทำยุทธหัตถีกับพระมหาอุปราชาของพม่า โดยถือเอาวันที่ 18 มกราคม ของทุกปีเป็นวันกองทัพไทย ตามการคำนวณจากเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ ที่ระบุว่า พระองค์กระทำยุทธหัตถี ในวันจันทร์ แรม 2 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะโรง จ.ศ. 954 คำนวณได้ ตรงกับวันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2135 (บางตำราว่า ปี พ.ศ. 2136)
เดิมนั้นกระทรวงกลาโหมได้กำหนดให้วันที่ 8 เมษายนของทุกปีเป็นวันกองทัพไทย ต่อมาในปี พ.ศ. 2523 ได้เปลี่ยนโดยให้ถือเอาวันที่ 25 มกราคม เป็นวันกองทัพไทย ตามมติของคณะรัฐมนตรีในสมัยนั้น ภายหลังได้มีนักประวัติศาสตร์หลายท่านได้ตรวจสอบ และพบว่าวันที่ทรงกระทำยุทธหัตถีนั้น แท้จริงแล้วไม่ได้ตรงกับวันที่ 25 มกราคม แต่น่าจะตรงกับวันที่ 18 มกราคม ปีดังกล่าว ทางราชการยังคงถือเอาวันที่ 25 มกราคม เป็นวันกองทัพไทยต่อไป จนกระทั่งวันที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2549 คณะรัฐมนตรีได้เห็นชอบตามที่กระทรวงกลาโหมเสนอ ให้เปลี่ยนแปลงกำหนดวันกองทัพไทยจากวันที่ 25 มกราคม ของทุกปีเป็นวันที่ 18 มกราคม ของทุกปี และอนุมัติให้เป็นวันหยุดราชการของกระทรวงกลาโหมตามหลักการเดิม

วันกองทัพเรือ

ทุกวันที่ 20 พฤศจิกายน ของทุกปี

ในสมัยโบราณยังมิได้มีการแบ่งแยกกำลังรบทางเรือออกจากทางบก จวบจนรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงเริ่มมีการแบ่งแยกกำลังรบทางเรือออกจากทางบก เมื่อครั้งเริ่มแรกตั้งกรมทหารเรือนั้น กิจการทหารเรือบางประเภทยังขาดบุคคลที่มีความรู้ความชำนาญ จำเป็นต้องจ้างชาวต่างประเทศเข้ามารับราชการตามตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ
อาทิ ผู้บังคับการเรือและผู้บัญชาการป้อมต่างๆ ต่อมาภายหลังเหตุการณ์ ร.ศ.112 (พ.ศ.2436) พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว มีพระราชดำริว่า กิจการของทหารเรือเท่าที่อาศัยชาวต่างประเทศเข้ามาประจำตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ นั้น ไม่อาจที่จะหวังในด้านการรักษาอธิปไตยของชาติได้ดีเท่ากับคนไทยเอง พระองค์มีพระราชประสงค์ให้จัดการศึกษาแก่ทหารเรือไทย ให้มีความรู้ความสามารถเพียงพอที่จะรับตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ ในเรือแทนชาวต่างชาติที่จ้างไว้ต่อไป จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ นายพลเรือเอก พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ พระราชโอรส เสด็จไปทรงศึกษาวิชาการทหารเรือยังประเทศอังกฤษ
ภายหลังจากที่ทรงสำเร็จการศึกษาวิชาการทหารเรือ และกลับมารับราชการในกรมทหารเรือ พระองค์ทพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้กรมทหารเรือ จัดการฝึกสอนวิชาการทหารเรือขึ้น โดยเริ่มตั้งโรงเรียนขึ้นครั้งแรกที่บริเวณอู่หลวงใต้วัดระฆัง ตรงข้ามท่าราชวรดิฐ สำหรับอบรมนายทหารชั้นประทวน หรือฝ่ายช่างกลและเดินเรือ ต่อมาในปี พ.ศ.2434 ได้ตั้งโรงเรียนนายสิบขึ้น และในปี พ.ศ.2440 ได้จัดตั้งโรงเรียนนายร้อยทหารเรือขึ้นอีกโรงเรียนหนึ่ง จนถึงปี พ.ศ.2442 ได้จัดตั้งโรงเรียนนายเรือขึ้น สถานที่ตั้งโรงเรียนนายเรือครั้งแรก อยู่ที่วังนันทอุทยาน (สวนอนันต์) มีนายนาวาโท ไซเดอลิน (Seidelin) เป็นผู้บังคับการโรงเรียนนายเรือคนแรก
ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๔๓ เมื่อสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมจักรพรรดิพงศ์ สิ้นพระชนม์ พระราชวังเดิม กรุงธนบุรี ซึ่งเป็นที่ประทับได้ว่างลง พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาพระราชทาน พระราชวังเดิม กรุงธนบุรี ให้เป็นที่ตั้งของโรงเรียนนายเรือ ตั้งแต่วันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๔๔๓ เป็นต้นมา กับได้พระราชทานพระราชหัตถเลขาในสมุดเยี่ยมของโรงเรียน ความว่า วันที่ 20 พฤศจิกายน ร.ศ.125 เราจุฬาลงกรณ์ ปร. ได้มาเปิดโรงเรียนนี้ มีความปลื้มใจ ซึ่งได้เห็นการทหารเรือ มีรากหยั่งลงแล้ว จะเป็นที่มั่นสืบต่อไปในภายหน้า
ทางราชการทหารเรือ จึงได้ถือเอาวันที่ 20 พฤศจิกายนของทุกปี เป็นวันกองทัพเรือตราบจนปัจจุบัน เป็นกำลังสำคัญในการพัฒนากรมทหารเรือให้เจริญก้าวหน้าทั้งองค์บุคคล และองค์วัตถุตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาในสมัยโบราณยังมิได้มีการแบ่งแยกกำลังรบทางเรือออกจากทางบก จวบจนรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงเริ่มมีการแบ่งแยกกำลังรบทางเรือออกจากทางบก เมื่อครั้งเริ่มแรกตั้งกรมทหารเรือนั้น กิจการทหารเรือบางประเภทยังขาดบุคคลที่มีความรู้ความชำนาญ จำเป็นต้องจ้างชาวต่างประเทศเข้ามารับราชการตามตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ

วันกองทัพอากาศ

27 มีนาคม

ในสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพิจารณาเห็นว่าประเทศไทยจำเป็นจะต้องมีเครื่องบินไว้เพื่อป้องกันภัยการคุกคามที่จะเกิดขึ้นดังนั้นกระทรวงกลาโหมจึงตั้ง "แผนการบิน" การบินของไทยช่วงระยะเริ่มแรกนั้นมีนักบินเพียง 3 คน ไปศึกษาวิชาการบิน ณ ประเทศฝรั่งเศส ได้แก่ พันตรีหลวงศักดิ์ศัลยาวุธ ร้อยเอกหลวงอาวุธสิขิก และร้อยโทหลวงทิพย์เกตุทัด ทั้งสามท่านได้สำเร็จการศึกษาแล้ว ได้รับพระราชทานยศและบรรดาศักดิ์ตามลำดับคือ พลอากาศโท พระยาเฉลิมอากาศ นาวาอากาศเอก พระยาเวหาสานศิลปสิทธ์ และนาวาอากาศเอก พระยาทะยานพิฆาต และทั้ง 3 ท่าน นี้ได้รับการยกย่องจากกองทัพอากาศให้เป็น "บุพการีของกองทัพอากาศ"
การบินไทยช่วงระยะเริ่มแรกนั้นมีเพียงนักบิน 3 คน และเครื่องบิน 8 ลำ โดยใช้สนามม้าสระปทุม (ราชกรีฑาสโมสร) เป็นสนามบินต่อมา ได้ย้ายมาที่ตำบลดอนเมือง เป็นที่ตั้งสนามบินแห่งใหม่ เนื่องจากมีความเหมาะสม และความสะดวกมากกว่า ในวันที่ 27 มีนาคม พ.ศ.2457 กระทรวงกลาโหมได้ยกแผนกการบินขึ้นเป็น "กองบินทหารบก" ดังนั้นกองทัพอากาศจึงกำหนดให้วันที่ 27 มีนาคมของทุกปีเป็น "วันที่ระลึกกองทัพอากาศ" กระทรวงกลาโหม ได้มีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงการเรียกชื่อจากกรมอากาศยานทหาร เป็น "กรมทหารอากาศ" ในปี พ.ศ.2464 และต่อมาได้เปลี่ยนเป็น "กรมทหารอากาศ" นอกจากนี้ได้มีการเปลี่ยนแปลงเครื่องแบบจากสีเขียวเป็นสีเทา และมีการกำหนดยศทหาร
ต่อมาการทหารอากาศได้ยกฐานะเป็น "กองทัพอากาศ" โดยมีผุ้บัญชาการทหารคนแรกแห่งกองทัพอากาศคือ นาวาอากาศเอก พระเวชยันต์รังสฤษฎ์ กองกำลังทางอากาศได้เข้ามามีบทบาทสำคัญในการปกป้องรักษาอธิปไตยของชาติ ในการเข้าร่วมรบในสงครามต่างๆ และการเข้าร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่ 1 ในปี พ.ศ.2460 ทำให้ประเทศชาติ ได้รับเกียรติยกย่องเป็นอันมาก ดังนั้นราชการจึงได้ยกฐานะ "กองบินทหารบก" เป็นกรมอากาศยานทหารบก นอกจากการพัฒนากองกำลังในด้านการสงครามแล้วนั้น กองกำลังทางอากาศได้มีการพัฒนาประเทศชาติในกิจการหลายๆ ด้าน เช่น การบิน ส่งไปรษณีย์ทางอากาศ การส่งแพทย์และเวชภัณฑ์ทางอากาศ เป็นต้น

เปตอง

เปตอง (ฝรั่งเศส: Pétanque [pe.tɑ̃k]) เป็นกีฬาชนิดหนึ่งที่เล่นโดยการโยนลูกบอลเหล็กให้เข้าใกล้ ลูกแก่น (cochonnet) ที่ทำจากไม้ให้มากที่สุด กีฬาชนิดนี้มักเล่นบนพื้นดินแข็งหรือพื้นกรวดละเอียด แต่ไม่เหมาะกับพื้นทราย

ประวัติศาสตร์
เปตองมีต้นกำเนิดจากประเทศกรีก ตั้งแต่เมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อนคริสตกาล ชาวฝรั่งเศสกว่า 17 ล้านคนนิยมเล่นกีฬาชนิดนี้ในยามว่าง
ประวัติศาสตร์เปตองในประเทศไทย มีผู้นำกีฬาเปตองเข้ามาเล่นตั้งแต่ปี พ.ศ. 2518 และได้รับการสนับสนุนจากสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ซึ่งทรงโปรดกีฬาชนิดนี้ตั้งแต่เมื่อทรงประทับอยู่ในสวิตเซอร์แลนด์ ทรงรับเป็นองค์อุปถัมภ์ และสนับสนุนให้มีการเล่นกีฬาเปตองในประเทศไทย

วิธีและเทคนิคการเล่นเปตอง
วิธีการจับลูกเปตอง 4 แบบ

จับลูกเปตองแบบ 4 นิ้ว
จับลูกเปตองแบบทั้ง 5 นิ้ว
จับลูกเปตองแบบคีบ นิ้วโป้งอยู่ตรงข้ามกับนิ้วกลาง
จับลูกเปตองแบบขยุ้ม เหมาะกับคนมือเล็ก

พื้นฐานความรู้เปตองเบื้องต้น
กีฬาเปตองสามารถจำแนกเป็นหัวข้อใหญ่ๆ ได้ดังนี้
1. การจับลูกเปตองอย่างไรให้ถูกวิธี
2. การปล่อยลูกเปตอง ปล่อยอย่างไรให้ลูกเปตองไปยังเป้าหมายที่เราต้องการ
3. การยกฐานกำลังจะทำอย่างไรให้มีกำลังที่จะโยนลูกเปตองให้ได้หลายๆระยะ
4. การเกาะลูกเปตองหรือการเข้าลูกเปตองจะทำอย่างไรให้เข้าลูกเปตองได้ทุกสภาพสนาม

1. การจับลูก – ส่วนใหญ่นักกีฬาเปตองที่เริ่มเล่นเปตองใหม่ๆ โดยที่ไม่มีโค้ชลอยแนะนำหรือมีโค้ชก็แล้วแต่มักจะจับลูกเปตองตามความถนัดมิได้จับลูกเปตองโดยหลักการ บางคนก็โชคดีที่บังเอิญไปจับลูกถูกกับสรีระตัวเองเข้าก็เลยเล่นเปตองได้ดี การจับลูกเปตองในลักษณะคว่ำมือนั้นมีอยู่ 4 วิธีด้วยกันคือ
1.1 จับลูกเปตองแบบ 4 นิ้ว โดยไม่ใช้นิ้วโป้งสัมผัสกับลูก การจับลูกในลักษณะนี้จะทำได้ดีก็ต่อเมื่อบุคคลผู้นั้นมีนิ้วที่ยาว และแข็งแรงที่สามารถจะจับลูกเปตองได้เกินครึ่งลูกขึ้นไป ถ้าบุคคลใดมิได้มีคุณสมบัติที่กล่าวมาในเบื้องต้นก็ให้ใช้แบบที่ 2 ต่อไป
1.2 การจับลูกในลักษณะใช้นิ้วทั้ง 5 นิ้ว สัมผัสลูกเปตองพร้อมๆ กัน การจับลูกเปตองในลักษณะนี้จะทำให้การจับเกิดการกระชับมากขึ้นกว่าแบบที่ 1 ก็เพราะว่านิ้วโป้งเป็นนิ้วที่แข็งแรงที่สุดเมื่อถูกนำมาใช้งานจะทำให้บุคคลที่มีนิ้วมือที่สั้น และเล็กสามารถเล่นเปตองได้ดีขึ้น การจับลักษณะนี้ให้นิ้วโป้งอยู่ใกล้นิ้วชี้ให้มากที่สุด
1.3 การจับในแบบที่ 2 ถ้าผู้เล่นยังไม่สามารถที่จะเล่นเปตองได้ทุกระยะก็ให้หันมาจับแบบที่ 3 ต่อไป การจับแบบที่ 3 นี้ให้ผู้เล่นถ่างนิ้วโป้งออกมาให้อยู่ตรงข้ามกับนิ้วกลาง หรือเรียกอีกแบบหนึ่งว่าจับแบบคีบการจับในลักษณะนี้จะใช้กำลังจากนิ้วโป้งเป็นหลัก
1.4 การจับลูกในลักษณะของการขยุ่ม การจับลักษณะนี้ผู้เล่นจะถ่ายนิ้วออกทุกนิ้วโดยไม่ให้นิ้วติดกันการจับแบบนี้จะใช้กับบุคคลที่มีนิ้วมือที่สั้น และมีมือที่เล็กมากๆ ส่วนใหญ่แล้วจะใช้กับเด็กเล็กๆ เช่น เด็กอนุบาล หรือเด็กปฐมเป็นต้น

ประวัติความเป็นมาของกีฬาเปตอง

เปตองเป็นกีฬาที่มีมาแต่ดึกดำบรรพ์ ประวัติที่แน่นอนไม่มีบันทึกไว้ แต่หลักฐานการเล่าสืบต่อๆ กันมาว่า กำเนิดขึ้นครั้งแรกที่ประเทศกรีซเมื่อประมาณ 2,000 ปี ก่อนคริสตกาล โดยเก็บก้อนหินที่เป็นทรงกลมจากภูเขาและใต้ทะเลมาเล่นกัน วิธีการเล่นคือ ใครจะโยนไอ้แม่นและไกลที่สุดกว่ากัน ต่อมากีฬาประเภทนี้ได้แพร่หลายเข้ามาในทวีปยุโรป เมื่ออาณาจักรโรมันครองอำนาจ และเข้ายึดครองดินแอนชนชาวกรีกได้สำเร็จ ชาวโรมันก็ได้รับเอาวัฒนธรรม และการเล่นกีฬาประเภทนี้ไปจากชนชาวกรีกด้วย ต่อมา ชาวโรมันได้ใช้การเล่นกีฬาประเภทนี้เป็นเครื่องทดสอบกำลังข้อมือและกำลังกายของผู้ชายในสมัยนั้น
ครั้นต่อมา เมื่ออาณาจักรโรมันเข้ายึดครองดินแดนชาวโกล หรือประเทศฝรั่งเศสปัจจุบัน ชาวโรมันก็ได้นำเอาการเล่นลูกบูลประเภทนี้เข้าไปเผยแพร่ทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศสการเล่นลูกบูลนี้จึงได้พัฒนาขึ้นโดยเปลี่ยนมาใช้ไม้เนื้อแข็งถากเป็นรูปทรงกลม แล้วใช้ตะปูตอกรอบๆ เพื่อเพิ่มน้ำหนักของลูกบูลให้พอเหมาะกับมือ
ในยุคกลางประมาณ ค.ศ 400-1000 การเล่นลูกบูลนี้จึงเป็นที่นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลายในประเทศฝรั่งเศส ครั้งพอถึงสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 พระองค์ได้ทรงประกาศ และสงวนกีฬาการเล่นลูกบูลนี้เป็นไว้สำหรับผู้สูงเกียรติ และให้เล่นได้เฉพาะในพระราชสำนักเท่านั้น
ต่อมาในสมัยพระเจ้านโบเลียนมหาราชขึ้นครองอำนาจ พระองค์ได้ทรงประกาศใหม่ให้มีการเล่นลูกบูลนี้เป็นกีฬาประจำชาติของประเทศฝรั่งเศส และเปิดโอกาสให้ประชาชนทั่วๆไปได้เล่นกันอย่างเสมอภาคกันทุกคน การเล่นลูกนี้จึงได้มีการพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ตลอดมา เช่น โดยการนำเอาลูกปืนใหญ่ที่ใช้แล้วมาเล่นกันบ้างอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน จนมีการตั้งชื่อเกมกีฬาประเภทนี้ขึ้นมาอย่างมากมายต่างๆ กัน เช่น บูลแบร-รอตรอง, บูลลิ-โยเน่ส์, บูลเจอร์-เดอร์ลอง และบูล-โปรวังซาล เป็นต้น
ในปลายศตวรรษที่ 19 ประเทศฝรั่งเศสได้เป็นประเทศแรกของโลกที่ได้ออกกฎเกณฑ์ข้อบังคับกติกาการเล่นกีฬาลูกบูล-โปรวังซาลขึ้น โดยให้วิ่ง 3 ก้าวก่อนโยนลูกบูล การเล่นกีฬาประเภทนี้จึงเป็นที่นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลายไปทั่วประเทศฝรั่งเศส และมีการแข่งขันชิงแชมป์กันขึ้นโดยทั่วไป
จนถึงต้นศตวรรษที่ 20 ใน ค.ศ 1910 ณ ตำบลลาซิ-โอต้าท์ เมืองท่ามาร์แชลด์ซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส การเล่นกีฬาลูกบูล-โปรวังซาล ได้มีการเปลี่ยนแปลงกติกาการเล่นขึ้นใหม่ โดยนายจูลร์-เลอนัวร์ ซึ่งเป็นผู้ที่มีฝีมือการเล่นกีฬาลูกบูล-โปรวังซาลที่เก่งที่สุดได้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนขาสองข้างพิการ ไม่สามารถเล่นต่อไปได้จนน้องชายของเค้าเห็นว่าพี่ชายมีอาการหงอยเหงาเห็นจึงให้พี่ชายทดลองโดยโยนดูขณะนั่งอยู่บนรถเข็น โดยการเอาลูกเป้าโยนไว้ใกล้ๆ ประมาณ 3-4 เมตร นายจูลร์ เลอนัวร์ ก็สามารถโยนลูกบูลไปด้วยกำลังแขนและข้อมือได้ด้วยความแม่นยำ น้องชายของจึงได้ดัดแปลงแก้ไขกติการเล่นลูกบูลขึ้นมาใหม่ โดยการขีดวงกลมลงบนพื้น แล้วให้ผู้เล่นเข้าไปยืนอยู่ในวงกลม ให้ขาทั้งสองข้างยืนชิดติดกัน และไม่ต้องวิ่งเหมือนกีฬาโปรวังซาล เกมส์นี้กำเนิดขึ้นโดยมีสมาชิกครั้งแรกประมาณ 50 คน พวกเขาพยายามประชาสัมพันธ์เพื่อเผยแพร่เกมใหม่นี้เป็นเวลาถึง 30 ปี จึงได้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นรวดเร็ว ในที่สุดก็ได้ก่อตั้ง “สหพันธ์เปตองและโปรวังซาล” ขึ้นใน ค.ศ 1938 โดยมีสมาชิกเพิ่มขึ้นนับเป็นแสนๆ คน มีบุคคลทุกระดับชั้น ทุกเพศ ทุกวัย เข้าเป็นสมาชิก ลูกเปตองที่ใช้เล่นกันก็ทันสมัยมากขึ้น เพราะมีผู้คิดค้นทำเป็นลูกโลหะผสมเหล็กกล้า ข้างในกลวง การเล่นจึงมีความสนุกสนานเร้าใจยิ่งกว่าเดิม
เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 ใน ค.ศ 1945 การเล่นกีฬาลูกบูล-โปรวังซาลที่ได้ดัดแปลงแก้ไขใหม่นี้จึงได้รับความนิยมมากขึ้นตามลำดับ และได้แพร่หลายไปอย่างรวดเร็วตามเมืองต่างๆ ทั่วประเทศฝรั่งเศส ตลอดจนถึงดินแดนอาณานิคมของฝรั่งเศสอีกด้วย การเล่นกีฬาลูกบูลนี้ได้แบ่งแยกการเล่นออกเป็น 3 ประเภท คือ
1. ลิโยเน่ส์
2. โปรวังซาล (วิ่ง 3 ก้าวก่อนโยนลูกบูล)
3. เปตอง (ที่นิยมเล่นกันในปัจจุบัน)
ปัจจุบันกีฬาเปตองเป็นที่นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลาย เกือบทุกประเทศในทวีปยุโรป อเมริกา และเอเชีย นิยมเล่นกันมาก เช่น ฝรั่งเศส, สวิสเซอร์แลนด์, เบลเยี่ยม, เยอรมันตะวันตก, เวเนซูเอลา, อังกฤษ, ฮอลแลนด์, สเปน, สวีเดน, แคนาดา, ตูนีเซีย, อัลจีเรีย, โมรอคโค, มาดากัสกาฯลฯ สำหรับทวีปเอเชียประเทศไทยเป็นประเทศหนึ่งที่มีผู้นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลาย และกว้างขวางมาจนถึงปัจจุบัน ไทยเป็นประเทศแรกและเป็นประเทศที่ 17 ของโลกที่เป็นสมาชิกของสหพันธ์เปตองนานาชาติ นอกจากนั้นยังมีประเทศเพื่อบ้านในทวีปเอเชียเล่นกันเกือบทุกประเทศในปัจจุบัน
คำว่า “PETANQUE” นี้มาจากคำในภาษาฝรั่งเศสว่า “บิเยส์ ตองแกร์” ซึ่งมีความหมายว่า “ให้ยืนสองเท้าชิดติดกัน” ซึ่งเป็นคำตรงกันข้ามกับ “บูลโปรวังซาล” ที่ต้องวิ่ง 3 ก้าวก่อนโยนลูกบูล

ประวัติความเป็นมาในประเทศไทย

กีฬาเปตองได้เริ่มเข้ามาในประเทศไทยเมื่อ พ.ศ 2518 โดยการริเริ่มของนายจันทร์ โพยหาญ ซึ่งเป็นผู้บุกเบิก และนำกีฬาเปตองเข้ามาเผยแพร่ให้คนได้รู้จักอย่างเป็นทางการคนแรก แต่ขณะนั้นยังขาดอุปกรณ์การเล่นเปตอง (ลูกบูล) จึงได้ปรึกษา และชักชวนนายดนัย ตรีทัศนาถาวร และนายชัยรัตน์ คำนวณ ซึ่งเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงมากในขณะนั้น เป็นผู้ลงทุนสั้งลูกเปตองเข้ามาจำหน่ายและเผยแพร่ในประเทศไทย
แต่เปตองเป็นกีฬาที่ใหม่อยู่มากในเมืองไทย ยังมีคนรู้จักน้อยลูกเปตองยังจำหน่ายไม่ได้ แต่นายดนัย ตรีทศถาวร ซึ่งเป็นผู้ที่มองการไกล และเห็นประโยชน์ และความสำคัญของกีฬาเปตอง จึงได้ทำการจ่ายแจกให้แก่ส่วนราชการ ทหาร ตำรวจ รวมทั้งภาคเอกชนที่สนใจทั่วไป เพื่อเป็นการเชิญชวนให้หันมาเล่นกีฬาประเภทนี้ดูบ้าง
ต่อมานายจันทร์ โพยหาญ ได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษากันนายศรีภูมิ สุขเนตร ซึ่งเป็นอดีตนักเรียนเก่าฝรั่งเศส ซึ่งมีความรู้ ความสามารถในเรื่องของกีฬาเปตองเป็นอย่างดี และอีกท่านยังไม่ได้กล่าวนาม ได้ร่วมกันจัดตั้งสมาคมเปตองและโปรวังซาลแห่งประเทศไทยขึ้น เมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 2519 โดยมีนายศรีภูมิ สุขเนตร เป็นนายกสมาคมคนแรก
แต่ก็ไม่ได้รับความสำเร็จเท่าที่ควร เพราะยังขาดผู้สนับสนุน จนคิดว่าจะล้มเลิกความมุ่งหมายที่จะเผยแพร่ต่อไปอีก แต่โชคยังเข้าข้างผู้ที่มุ่งหวังกระทำความดีเสมอ ตราบเมื่อสมเด็จพระศรีนครินทรบรมราชชนนี เสด็จพระราชดำเนินที่เขื่อนห้วยหลวง จังหวัดอุดรธานี เมื่อ พ.ศ 2521 นายจันทร์ โพยหาญ ได้นำอุปกรณ์กีฬาเปตองไปแนะนำวิธีการเล่นให้แก่ข้าราชบริพาร และพระองค์ทรงโปรดปรานมาก ทรงรับสั่งว่า “พระองค์เคยเล่นกีฬาประเภทนี้ตั้งแต่พงองค์พระชนมายุ 30 กว่า กีฬาเปตองมีประโยชน์มากได้ทั้งบริหารร่างกายเพื่อให้มีสุขภาพดี และสร้างสรรค์ความสามัคคีในหมู่คณะซึ่งมีประโยชน์มากมายสำหรับคนไทย ขอให้นายจันทร์ โพยหาญ จงทำหน้าที่ต่อไป พระองค์ช่วงส่งเสริม และเผยแพร่ให้อีกทางหนึ่ง”
วันที่ 9 ตุลาคม 2527 สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนีทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ รับสมาคมเปตอง และโปรวังซาลแห่งประเทศไทย ไว้ในพระราชูปถัมภ์ เมื่อวันที่ 22 เมษายน 2530 ได้เปลี่ยนชื่อสมาคมเปตอง และโปรวังซาลเป็นสหพันธ์เปตองแห่งประเทศไทยในพระราชูปถัมภ์สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ต่อม่ได้แก้ไขข้อบังคับสหพันธ์ฯ เพื่อให้เป็นไปตาม พ.ร.บ. การกีฬาแห่งประเทศไทยจึงเปลี่ยนชื่อเป็นสหพันธ์เปตองแห่งประเทศไทยเป็น “สมาคมเปตองแห่งประเทศไทย” เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2543 และได้รับการรับรองจากการกีฬาแห่งประเทศไทย สนับสนุนงบประมาณเป็นเงินอุดหนุนสมาคมฯ ประจำปีจากรัฐบาลตั้งแต่ปี ค.ศ 2538 เป็นต้นมา จนถึงปัจจุบัน

Blanche Neige

Il était une fois, par un jour d'hiver, une reine qui cousait auprès d'une fenêtre en bois d'ébène. Dehors, il neigeait. La reine ouvrit la fenêtre pour regarder danser flocons et elle se piqua avec son aiguille. Quelques gouttes de sang tombèrent dans la neige.C'était si joli ce rouge sur le blanc que la reine dit:

-Je voudrais un enfant qui ait la peau blanche comme la neige, les lèvres et les joues rouges comme le sang, et les cheveux noirs comme l'ébène de la fenêtre.

Quelques temps après, elle mit au monde une petite fille qui avait la peau blanche comme la neige, les lèvres et les joues rouges comme le sang et les cheveux noirs comme l'ébène.On l'appela Blanche-Neige.

Mais la reine tomba malade et mourut.Le roi se remaria avec une femme très belle mais très orgueilleuse.Elle possédait un miroir magique et chaque matin,elle se regardait et demandait :<< Miroir, miroir magique,Dis-moi qui est la plus belle ? >>Et le miroir répondait :<< Ô reine, tu es la plus belle en ce royaume. >>Mais Blanche-Neige grandissait et devenait de plus en plus belle. Un jour, le miroir répondit :<< Ô reine, tu es très

belle,mais Blanche-Neige est la plus belle en ce royaume. >>

En entendant ces mots, la reine devint pâle de rage et de jalousie. Elle se mit à haïr Blanche-Neige, et bientôt, elle ne put supporter de la voir. Alors, elle appela un de

ses serviteurs et lui dit :

-Conduis Blanche-Neige au plus profond de la fôret et tue-la. Je ne veux plus la voir. Pour preuve de sa mort,rapporte-moi son coeur.

Le serviteur obéit et il emmena Blanche-Neige au plus profond de la fôret. Mais quand il tira son couteau de chasse,

Blanche-Neige se mit à pleurer.

-Laisse-moi la vie, lui dit-elle ; je m'en irai dans les bois et je ne reviendrai jamais.

-Va, sauve-toi vite ! lui dit-il, tout en étant certain que les bêtes sauvages auraient vite fait de la dévorer.

Il transperça d'une flèche une petite biche et prit son coeur pour le rapporter à la reine.

Blanche-Neige resta seule dans la fôret.

Elle se mit à marcher,

à marcher. Autour d'elle, il y avait toutes sortes de bêtes sauvages mais aucune ne lui fit du mal. Elle arriva enfin à

une petite maison où il n'y avait personne. Ses petits pieds n'avaient plus la force de marcher, alors elle entra dans la maison pour se reposer.

À l'intérieur, tout était propre et bien rangé. Sur la table,il y avait sept petites assiettes, avec sept petits couverts, sept petits verres remplis de vin et sept petits pains. Comme elle avait très faim, elle mangea un petit bout de chaque pain et comme elle avait très soif, elle but une gorgée de vin dans chaque verre.

Le long du mur étaient alignés sept petits lits. Elle les essaya l'un après l'autre ; ils étaient trop longs ou trop courts ;mais le dernier se trouva juste à sa taille. Elle s'y coucha

et quelques instants plus tard, arrivèrent les maîtres de la maison. C'était sept petits nains qui travaillaient à chercher de l'or dans la montagne. Ils allumèrent leurs sept lampes et virent que tout n'était pas comme ils l'avaient laissé.

Le premier dit ;

-Qui s'est assis sur ma chaise ?

Le deuxième ;

-Qui a mangé dans mon assiette ?

Le troisième ;

-Qui a pris un morceau de mon pain ?

Le quatrième ;

-Qui a touché ma cuillère ?

Le cinquième ;

-Qui s'est servi de ma fourchette ?

Le sixième ;

-Qui a coupé avec mon couteau ?

Le septième ;

-Qui a bu dans mon verre ?

Puis le premier vit que son lit avait été dérangé et dit ;

-Qui s'est couché sur mon lit ?

Les autres arrivèrent en courant et s'écrièrent ;

-Qui s'est couché sur mon lit ?

Mais le septième trouva Blanche-Neige sur son lit et appela

les autres pour la leur montrer ;

-Oh ! comme elle est belle ! dirent-ils tous.

Ils étaient si heureux de la voir qu'ils ne la réveillèrent pas.Le septième nain dormit une heure avec chacun de ses compagnons et ainsi passa la nuit.

Au matin, lorsqu'elle s'éveilla, Blanche-Neige eut d'abord très peur en voyant les sept nains. Mais ils avaient l'air si gentils qu'elle finit par leur raconter ses aventures. Alors les nains lui dirent ;

-Si tu veux, tu peux rester avec nous. Tu feras la cuisine et le ménage et tu ne manqueras de rien. Oh oui ! dit Blanche-Neige, je veux rester avec vous. Elle s'installa donc avec eux et s'occupa de la maison. Le matin, les nains partaient travailler dans la mine d'or et Blanche-Neige était seule toute la journée. Ils lui dirent cependant de se méfier ;

-La reine saura bientôt que tu es ici. Surtout ne laisse entrer personne ! De son côté, la reine croyait que Blanche-Neige était morte et que désormais personne ne la surpassait en beauté. Elle alla se regarder dans le miroir et dit ;

<< Miroir, miroir magique,dis-moi qui est la plus belle ? >>

Et le miroir répondit ;

<< Ô reine, tu es très belle,Mais, derrière les sept collines, dans le bois auprès des nains, Blanche-Neige est mille fois plus belle que toi. >>

La reine fut bouleversée car elle savait que le miroir ne mentait jamais. C'était donc le serviteur qui l'avait trompée !Rongée de jalousie, elle chercha un moyen pour se débarrasser

de Blanche-Neige. Elle se déguisa en vieille marchande et parcourut les sept collines pour arriver à la maison des nains. Elle frappa à la porte en criant ;

-dentelles et rubans à vendre, corsages et lacets à vendre.

<< Une marchande, se dit Blanche-Neige, je peux bien la laisser entrer ! >> Elle déverrouilla la porte et acheta un joli corsage.

La vieille lui dit ;

-Viens, je vais te l'ajuster comme il faut ! La jeune fille ne se doutait de rien. Elle la laissa serrer le corsage avec un lacet. Mais la vieille serra de toutes ses forces, si bien que Blanche-Neige perdit le souffle et tomba comme morte.

-Maintenant, c'est moi la plus belle ! ricana la fausse marchande en s'enfuyant. Peu de temps après, les nains arrivèrent et trouvèrent Blanche-Neige inanimée. Effrayés, ils la soulevèrent et virent que le lacet était trop serré. Ils se dépêchèrent de le

couper et elle recommença à respirer doucement puis elle reprit conscience. Quand ils surent ce qui s'était passé, ils lui dirent ;

-Bien sûr, cette marchande, c'était la reine elle-même !Sois très prudente, ne laisse entrer personne quand tu es seule.

Dès son retour, la reine se précipita vers son miroir et lui

demanda ;

<< Miroir, miroir magique,qui est la plus belle ? >>

Et le miroir lui répondit ;

<< Ô, reine, tu es très belle,mais, derrière les sept collines, dans les bois auprès des nains, Blanche-Neige est mille fois plus belle que toi. >>

Quand la reine entendit ces mots, tout son corps se mit à trembler de rage et elle s'écria ;

-Blanche-Neige mourra, même si je dois en mourir moi aussi !

Elle se retira dans sa chambre secrète et empoisonna une pomme. C'était une jolie pomme, blanche d'un côté et rouge de l'autre, et si appétissante que, rien qu'à la voir, on avait envie d'y mordre. Mais il suffisait d'en avaler un petit bout pour mourir.

Puis la reine se maquilla et se déguisa en paysanne. Elle parcourut les sept collines et arriva à la maison des nains.

Elle frappa à la porte mais Blanche-Neige, en se penchant à la fenêtre, lui dit ;

-Je ne peux laisser entrer personne ; les sept nains me l'ont interdit.

-Tant pis, dit la vieille femme, j'irai vendre mes pommes ailleurs, mais tu es si mignonne, laisse-moi t'en offrir une.

-Non, non, dit Blanche-Neige, je ne dois rien accepter.

-Petite sotte, s'écria la vieille, de quoi as-tu peur ?

Tu crains qu'elle ne soit empoisonnée ? Regarde, je la coupe en deux ; j'en mange une moitié et toi l'autre.

La méchante reine se mit à manger la moitié blanche, qui n'était pas empoisonnée, et tendit la moitié rouge à

Blanche-Neige. La pauvre avait très envie de cette pomme et voyant que la vieille en mangeait, elle ne résista plus. Elle tendit la main, prit la moitié rouge et croqua une bouchée. Elle tomba aussitôt sur le sol, morte.La reine la regarda avec une joie méchante et ricana ;

-Cette fois, les nains ne pourront pas te sauver !Elle se dépêcha de rentrer chez elle pour demander au miroir ;

<< Miroir, miroir magique,qui est la plus belle ? >>

Le miroir répondit ;

<< Ô, reine tu es la plus belle en ce royaume. >>

Et son coeur jaloux fut heureux, pour autant qu'un coeur aloux puisse être

heureux.

Quand les petits nains rentrèrent chez eux, ils trouvèrent Blanche-Neige par terre, inanimée. Vite, ils la soulevèrent du sol, desserrèrent son corsage, coiffèrent ses cheveux, lui lavèrent le visage avec de l'eau, lui firent respirer du vin. Mais rien n'y fit ; la pauvre petite était bien morte. Ils la pleurèrent trois jours durant et se préparèrent à l'enterrer mais son visage était beau comme celui d'un être vivant et

ses joues restaient rouges. Alors ils se dirent : << Ce n'est pas possible de la mettre dans la terre froide et noire ! >> Ils fabriquèrent un cercueil de verre qui permettrait de la voir par transparence, la placèrent à l'intérieur et écrivirent dessus en lettre d'or << Princesse Blanche-Neige >>.Ils portèrent le cercueil en haut de la montagne et chaque jour l'un d'eux monta la garde près de lui. Les oiseaux vinrent aussi et pleurèrent sur elle ;d'abord un hibou, puis un corbeau, puis une colombe.

Blanche-Neige resta longtemps dans son cercueil de verre, toujours aussi jolie. Avec sa peau blanche comme la neige,ses joues rouges comme le sang et ses cheveux noirs comme l'ébène, elle semblait dormir.

Un jour, un prince qui était en voyage s'arrêta chez les nains pour y passer la nuit. Il vit le cercueil, Blanche-Neige et les mots en lettres d'or ; il dit aux nains ;

-La princesse Blanche-Neige est si belle que je veux l'avoir toujours près de moi. Dites-moi ce que vous voulez en échange de ce cercueil.

-Même pour tout l'or du monde, nous ne voulons pas nous en séparer, répondirent-ils.

-Alors donnez-le moi pour rien, je vous en prie, dit le prince, car je ne pourrai plus vivre sans avoir Blanche-Neige près de moi. Désormais, je n'aurai pas d'autre bien-aimée qu'elle

En voyant l'amour du prince, les petits nains eurent pitié de lui et lui donnèrent le cercueil. Les serviteurs du prince l'emportèrent sur leurs épaules, mais en

marchant,l'un d'eux trébucha sur un caillou et la secousse fit sortir de la bouche de Blanche-Neige le morceau de pomme empoisonné.

Aussitôt, elle ouvrit les yeux, leva le couvercle du cercueil

-Mon Dieu ! Où suis-je ?

-Près de moi, répondit le prince.Il lui raconta tout ce qui c'était passé et ajouta ;

-Je t'aime plus que tout au monde. Viens avec moi au château de mon père et nous nous marierons.

Blanche-Neige accepta de l'accompagner et le prince prépara un magnifique mariage. Il envoya une invitation à tous les rois et toutes les reines qu'il connaissait. La méchante reine, belle-mère de Blanche-Neige reçut elle aussi une invitation. Elle se maquilla, mit sa plus belle robe, ses plus beaux bijoux et se regarda dans le miroir en demandant ;

<< Miroir, miroir magique,Qui sera la plus belle de la

fête>>

Et le miroir répondit ;

<< Ô, reine, tu es la plus belle ici,mais au mariage, la jeune fiancée sera mille fois plus belle que toi. >>

En entendant ces mots, elle cria les plus affreux jurons et devint folle de rage. D'abord, elle se dit qu'elle n'irait pas au mariage, mais elle avait trop envie de voir cette fiancée si belle. Dévorée de curiosité et de jalousie, elle se rendit à

la fête et quand la mariée apparut, elle reconnut Blanche-Neige. Elle resta un instant paralysée de terreur en voyant vivante cellequ'elle croyait morte,

puis elle se mit à danser, sans pouvoir s'arrêter. Elle dansa tellement qu'elle tomba morte d'épuisement sur le sol.Quand à Blanche-Neige, elle vécut très heureuse avec le

prince...

หลัก ๘ ประการของการดูแลรักษาสุขภาพ

๑. รับประทานอาหาร อย่างถูกต้องเหมาะสม

อาหารเช้า
สำคัญมากเพราะช่วงเช้าร่างกายขาดน้ำตาล ถ้าไม่รับประทานอาหารเช้าจะเกิดภาวะขาดน้ำตาลซึ่งจะมี
ผลทำให้ความคิดตื้อตันไม่ปลอดโปร่ง วิตกกังวล ใจสั่น อ่อนเพลีย หงุดหงิด โมโหง่าย มื้อเช้ารับประทานได้เช้า
ที่สุดยิ่งดี (ระหว่างเวลา ๖.๐๐ – ๗.๐๐ น.) เพราะท้องว่างมานาน หากยังไม่มีอาหารให้ดื่มน้ำอุ่นหรือน้ำข้าวอุ่น ๆ
ก่อน ควรทานข้าวต้มร้อน ๆ จะช่วยให้ง่ายต่อการขับถ่ายอุจจาระ ถ้าจำเป็นต้องรับประทาน(สาย) ใกล้อาหารมื้อ
กลางวัน อย่ารับประทานมาก
อาหารเพล (อาหารมื้อกลางวัน)
ควรเป็นอาหารหนัก เช่น ข้าวสวย พร้อมกับข้าวครบ ๕ หมู่ เพราะร่างกายต้องใช้พลังงานมาก และควร
รับประทานให้เพียงพอแก่ความต้องการของร่างกาย

๒. ขับถ่าย อุจจาระ ปัสสาวะ สม่ำเสมอทุกวัน
๓. ใส่เสื้อผ้าให้เหมาะสม กับฤดูกาล เช่น หน้าหนาวก็ใส่เสื้อผ้าหนา ๆ สวมหมวก ถุงมือ ถุงเท้า
ขณะนอนตอนกลางคืนควรห่มผ้าปิดถึงอก
๔. ออกกำลังกาย ควรออกกำลังกายกลางแจ้งทุกวัน
๕. รักษาความสะอาดของสถานที่พักอาศัย เพื่อช่วยให้สิ่งแวดล้อมดี อากาศดี
๖. รักษาอารมณ์ให้ปลอดโปร่ง แจ่มใสตลอดทั้งวัน และอย่าลืมนั่งสมาธิทุกวัน
๗. พักผ่อนให้เพียงพอ เหมาะสมกับเพศ และวัยไม่ควรนอนดึกเกิน ๒๒.๐๐ น. ติดต่อกันหลายวัน
๘. มีท่าทาง และอิริยาบถที่ถูกต้องเหมาะสม ในการทำงานในชีวิตประจำวัน

ท่าทางและอิริยาบทในการใช้ชีวิตประจำวัน

ท่าหิ้วของจากพื้น

การออกกำลังกายท่าพื้นฐาน

คำขวัญ 77 จังหวัด

คำขวัญกรุงเทพมหานคร (กทม.)
"ช่วยชุมชนแออัด ขจัดมลพิษ แก้ปัญหารถติด ทุกชีวิตรื่นรมย์"

คำขวัญ จังหวัดกระบี่ (กบ.)
"แหล่งถ่านหิน ถิ่นหอยเก่า เขาตระหง่าน หาดสวย รวยเกาะ เงาะถูกปาก งามหาดทราย ใต้ทะเลสวยสด มรกตอันดามัน สวรรค์เกาะพีพี"

คำขวัญ จังหวัดกำแพงเพชร (กพ.)
"กรุพระเครื่อง เมืองคนแกร่ง ศิลาแลงใหญ่ กล้วยไข่หวาน น้ำมันลานกระบือ"

คำขวัญ จังหวัดกาญจนบุรี (กจ.)
"แคว้นโบราณ ด่านเจดีย์ มณีเมืองกาญจน์ สะพานข้ามแม่น้ำแคว แหล่งแร่น้ำตก"

คำขวัญ จังหวัดกาฬสินธุ์ (กส.)
"เมืองฟ้าแดนยาง โปงลางเลิศล้ำ วัฒนธรรมภูไท ผ้าไหมแพรวา ผาเสวยภูพาน มหาธารลำปาว ไดโนเสาร์สัตว์โลกล้านปี"

คำขวัญ จังหวัดขอนแก่น (ขก.)
"พระธาตุขามแก่น เสียงแคนดอกคูน ศูนย์รวมผ้าไหม ร่วมใจผูกเสี่ยว เที่ยวขอนแก่นนครใหญ่ ไดโนเสาร์ลือก้อง เหรียญทองมวยโอลิมปิก"

คำขวัญ จังหวัดจันทบุรี (จบ.)
"น้ำตกลือเลื่อง เมืองผลไม้ พริกไทยพันธุ์ดี อัญมณีมากเหลือ เสื่อจันทบูร สมบรูณ์ธรรมชาติ สมเด็จพระเจ้าตากสิน**้ชาติ รวมญาติที่จันทบุรี"

คำขวัญ จังหวัดฉะเชิงเทรา (ฉช.)
"เมืองธรรมะ พระศักดิ์สิทธิ์ ชิดเมืองหลวง มะม่วงหวาน ข้าวสารขาว มะพร้าวน้ำหอม"

คำขวัญ จังหวัดเชียงราย (ชร.)
"เหนือสุดในสยาม ชายแดนสามแผ่นดิน ถิ่นวัฒนธรรมล้านนา ล้ำค่าพระธาตุดอยตุง ..."

คำขวัญ จังหวัดชุมพร (ชพ.)
"ประตูภาคใต้ ไหว้เสด็จในกรมฯ ชมไร่กาแฟ แลหาดทรายรี ดีกล้วยเล็บมือ ขึ้นชื่อรังนก"

คำขวัญ จังหวัดชลบุรี (ชบ.)
"ทะเลงาม ข้าวหลามอร่อย อ้อยหวาน จักสานดี ประเพณีวิ่งควาย"

คำขวัญ จังหวัดชัยภูมิ (ชย.)
"ชัยภูมิทิวทัศน์สวย รวยป่าใหญ่ มีช้างหลาย ดอกไม้งาม ลือนามวีรบุรุษ สุดยอดผ้าไหม พระใหญ่ทราวดี"

คำขวัญจังหวัดบึงกาฬ(บก.)
"สองนางศาลศักดิ์สิทธ์ อิทธิฤทธิ์หลวงพ่อใหญ่ แหล่งน้ำใสหนองกุดทิง สุดใหญ่ยิ่งแข่งเรือยาว หาดทรายขาวเป็นสง่า น่าทัศนาแก่งอาฮง งามน้ำโขงที่บึงกาฬ สุขสำราญที่ได้ยล "

คำขวัญ จังหวัดปทุมธานี (ปท.)
"ถิ่นบัวหลวง เมืองรวงข้าว เชื้อชาวมอญ นครธรรมะ"

คำขวัญ จังหวัดประจวบศีรีขันธ์ (ปข.)
"เมืองทองเนื้อเก้า มะพร้าว สัปรด สวยสดหาด เขา ถ้ำ งามล้ำน้ำใจ"

คำขวัญ จังหวัดชัยนาท (ชน.)
"หลวงปู่ศุขลือชา เขื่อนเจ้าพระยาลือชื่อ นามระบ์อสวนนก ส้มโอดกขาวแตงกวา"

คำขวัญ จังหวัดนนทบุรี (นบ.)
"พระตำหนักสง่างาม ลือนามสวนสมเด็จ เกาะเกล็ดแหล่งดินเผา วัดเกาะนามระบือ เลื่องลือทุเรียนนท์ งามน่ายลศูนย์ราชการ"

คำขวัญ จังหวัดนครปฐม (นฐ.)
"ส้มโอหวาน ข้าวสารขาว ลูกสาวงาม ข้าวหลามหวานมัน สนามจันทร์งามล้น พุทธมณฑลคู่ธานี พระปฐมเจดีย์เสียดฟ้า"

คำขวัญ จังหวัดนครนายก (นย.)
"เมืองในฝันที่ใกล้กรุง ภูเขางาม น้ำตกสวย รวยธรรมชาติ ปราศจากมลพิษ"

คำขวัญ จังหวัดสระแก้ว (สก.)
"ชายแดนเบื้องบูรพา ป่างาม น้ำตกสวย มากด้วยอารยธรรมโบราณ ย่านการค้าไทย-เขมร"

คำขวัญ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา (พย.)
"ราชธานีเก่า อู่ข้าวอู่น้ำ เลิศล้ำกานท์กวี คนดีศรีอยุธยา"

คำขวัญ จังหวัดสมุทรปราการ (สป.)
"ป้อมยุทธนาวี พระเจดีย์กลางน้ำ ฟาร์มจระเข้ใหญ่ งามวิไลเมืองโบราณ สงกรานต์พระประแดง ปลาสลิดแห้งรสดี ประเพณีรับบัว ครบถ้วนทั่วอุตสาหกรรม"

คำขวัญ จังหวัดสมุทรสาคร (สค.)
"เมืองประมง ดงโรงงาน ลานเกษตร เขตประวัติศาสตร์"

คำขวัญ จังหวัดสมุทรสงคราม (สส.)
"ดอนหอยหลอด ยอดลิ้นจี่ มีอุทยาน ร.2 แม่กลองไหลผ่าน นมัสการหลวงพ่อบ้านแหลม"

คำขวัญ จังหวัดสระบุรี (สบ.)
"พระพุทธบาทลือนาม แหล่งน้ำอุดม นมเนื้อมากมาย หลากหลายโรงงาน ถิ่นข้าวพันธุ์ดี มีมะม่วงรสเลิศ งามบรรเจิดธรรมชาติ"

คำขวัญ จังหวัดราชบุรี (รบ.)
"คนสวยโพธาราม คนงามบ้านโป่ง เมืองโอ่งมังกร วัดขนอนหนังใหญ่ ตื่นใจถ้ำงาม ตลาดน้ำดำเนิน เพลินค้างคาวร้อยล้าน ย่านยี่สกปลาดี"

คำขวัญ จังหวัดลพบุรี (ลบ.)
"วังนารายณ์คู่บ้าน ศาลพระกาฬคู่เมือง ปรางค์สามยอดลือเลื่อง เมืองแห่งดินสอพอง เขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ เกริกก้องแผ่นดินทอง สมเด็จพระนารายณ์"

คำขวัญ จังหวัดสิงห์บุรี (สห.)
"ถิ่นวีรชนคนกล้า คู่หล้าพระนอน นามกระฉ่อนปลาแม่ลา ย่านการค้าภาคกลาง"

คำขวัญ จังหวัดสุพรรณบุรี (สพ.)
"เมืองยุทธหัตถี วรรณคดีขึ้นชื่อ เลื่องลือพระเครื่อง รุ่งเรืองเกษตรกรรม สูงล้ำประวัติศาสตร์ แหล่งปราชญ์ศิลปิน ภาษาถิ่นชวนฟัง"

คำขวัญ จังหวัดปราจีนบุรี (ปจ.)
"ศรีมหาโพธิ์คู่บ้าน ไผ่ตงหวานคู่เมืง ผลไม้ลือเลื่อง เขตเมืองทวาราวดี"

คำขวัญ จังหวัดเพชรบุรี (พบ.)
"เขาวังคู่บ้าน ขมนหวาน เมืองพระ เลิศล้ำศิลปะ แดนธรรม ทะเลงาม"

คำขวัญ จังหวัดอุทัยธานี (อน.)
"อุทัยธานีเมืองพระชนกจักรี ปลา**รสดี ประเพณีเทโว ส้มโอบ้านน้ำตก มรดกห้วยขาแข้ง แหล่งต้นน้ำ สะแกกรัง ตลาดนัดดังโคกระบือ"

คำขวัญ จังหวัดนครสวรรค์ (นว.)
"เมืองสี่แคว แห่มังกร พักผ่อนบึงบอระเพ็ด ปลารสเด็ดปากน้ำโพ"

คำขวัญ จังหวัดพิจิตร (พจ.)
"เมืองชาละวัน แข่งขันเรือยาว ข้าวเจ้าอร่อย ส้มท่าข่อยรสเด็ด หลวงพ่อเพรชรวมใจ บึงสีไฟลือเลื่อง ยอดพระเครื่องหลวงพ่อเงิน"

คำขวัญ จังหวัดพิษณุโลก (พล.)
"พระพุทธชินราชงามเลิศ ถิ่นกำเนิดพระนเรศวร สองฝั่งน่านล้วนเรือนแพ หวานฉ่ำแท้กล้วยตาก ถ้ำและน้ำตกหลากตระการตา"

คำขวัญ จังหวัดตาก (ตก.)
"ธรรมชาติน่ายล ภูมิพลเขื่อนใหญ่ พระเจ้าตากเกรียงไกร เมืองไม้และป่างาม"

คำขวัญ จังหวัดสุโขทัย (สท.)
"มรดกโลกล้ำเลิศ กำเนิดลายสือไทย เล่นไฟลอยกระทง ดำรงพุทธศาสนา งามตาผ้าจก สังคโลกทองโบราณ สักการะแม่ย่าพ่อขุน รุ่งอรุณแห่งความสุข"

คำขวัญ จังหวัดอุตรดิตถ์ (อต.)
"เหล็กน้ำพี้ลือเลื่อง เมืองลางสาดหวาน บ้านพระยาพิชัยดาบหัก ถิ่นสักใหญ่ของโลก"

คำขวัญ จังหวัดแพร่ (พร.)
"ม่อฮ่อม ไม่สัก ถิ่นรักพระลอ พระธาตุช่อแฮศรีเมือง ลือเลื่องแพะเมืองผี คนแพร่มีน้ำใจงาม"

คำขวัญ จังหวัดเพชรบรูณ์ (พช.)
"เมืองมะขามหวาน อุทยานน้ำหนาว ศรีเทพเมืองเก่า เขาค้ออนุสรณ์ นครพ่อขุนผาเมือง"

คำขวัญ จังหวัดลำปาง (ลป.)
"ถ่านหินลือชา รถม้าลือลั่น เครื่องปั้นลือนาม งามพระธาตุลือไกล ฝึกช้างใช้ลือโลก"

คำขวัญ จังหวัดน่าน (นน.)
"แข่งเรือลือเลื่อง เมืองงาช้างดำ จิตรกรรมวัดภูมินทร์ แดนดินส้มสีทอง เรืองรองพระธาตุแช่แห้ง"

คำขวัญ จังหวัดลำพูน (ลพ.)
"พระธาตุเด่น พระรอดขลัง ลำใยดัง กระเทียมดี ประเพณีงาม จามเทวี ศรีหริภุญไชย"

คำขวัญ จังหวัดเชียงใหม่ (ชม.)
"ดอยสุเทพเป็นศรี ประเพณีเป็นสง่า บุปผาชาติล้วนงามตา งามล้ำค่านครพิงค์"

คำขวัญ จังหวัดพะเยา (พย.)
"กว๊านพะเยาแหล่งชีวิต ศักดิ์สิทธิ์พระเจ้าตนหลวง บวงสรวงพ่อขุนงำเมือง งามลือเลื่องดอยบุษราคัม"

คำขวัญ จังหวัดแม่ฮ่องสอน (มส.)
"หมอกสามฤดู กองมูเสียดฟ้า ป่าเขียวขจี ผู้คนดี ประเพณีงาม ลือนามถิ่นบัวตอง"

คำขวัญ จังหวัดระยอง (รย.)
"ผลไม้รสล้ำ อุตสาหกรรมก้าวหน้า น้ำปลารสเด็ด เกาะเสม็ดสวยหรู สุนทรภู่กวีเอก"

คำขวัญ จังหวัดตราด (ตร.)
"เมืองเกาะครึ่งร้อย พลอยแดงค่าล้ำ ระกำแสนหวาน หลังอานหมาดี ยุทธนาวีเกาะช้าง สุดทางบูรพา"

คำขวัญ จังหวัดนครราชสีมา (นม.)
"เมืองหญิงกล้า ผ้าไหมดี หมี่โคราช ปราสาทหิน ดินด่านเกวียน"

คำขวัญ จังหวัดบุรีรัมย์ (บร.)
"เมืองปราสาทหิน ถิ่นภูเขาไฟ ผ้าไหมสวย รวยวัฒนธรรม"

คำขวัญ จังหวัดมหาสารคาม (มค.)
"พุทธมณฑลอีสาน ถิ่นฐานอารยธรรม ผ้าไหมล้ำเลอค่า ตักศิลานคร"

คำขวัญ จังหวัดร้อยเอ็ด (รอ.)
"ร้อยเอ็ดเพชรอีสาน พลาญชัยบึงงาม เรืองนามพระสูงใหญ่ ผ้าไหมชั้นดี สตรีโสภา ทุ่งกุลาสดใส งานใหญ่บุญผะเหวด"

คำขวัญ จังหวัดยโสธร (ยส.)
"เมืองประชาธิปไตย บั้งไฟโก้ แตงโมหวาน หมอนขวาน ผ้าขิด แหล่งผลิตข้าวหอมมะลิ"

คำขวัญ จังหวัดศรีสะเกษ (ศก.)
"ศรีสะเกษแดนปราสาทขอม หอมกระเทียมดี มีสวนสมเด็จ เขตดงลำดวน หลากล้วนวัฒนธรรม เลิศล้ำสามัคคี"

คำขวัญ จังหวัดสุรินทร์ (สร.)
"สุรินทร์ถิ่นช้างใหญ่ ผ้าไหมงาม ประคำสวย ร่ำรวยปราสาท ผักกาดหวาน ข้าวสารหอม งามพร้อมวัฒนธรรม"

คำขวัญ จังหวัดมุกดาหาร (มห.)
"เมืองชายโขงงาม มะขามหวานเลิศ ถิ่นกำเนิดลำพญา ภูผาเทิบพิสดาร กลองโบราณล้ำค่า วัฒนธรรมไทยแปดเผ่า"

คำขวัญ จังหวัดสกลนคร (สน.)
"พระธาตุเชิงชุมคู่บ้าน พระตำหนักภูพานคู่เมือง งามลือเลื่องหนองหาร แลตระการปราสาทผึ้ง สวยสุดซึ้งสาวภูไท ถิ่นมั่นในพุทธธรรม"

คำขวัญ จังหวัดหนองบัวลำภู (นภ.)
"ศาลสมเด็จพระนเรศวร อุทยานแห่งชาติภูเก้า-ภูพานคำ แผ่นดินธรรมหลวงปู่ขาว เด่นสกาวถ้ำเอราวัณ นครเขื่อนขันธ์ กาบแก้วบัวบาน"

คำขวัญ จังหวัดเลย (ลย.)
"เมืองแห่งทะเลภูเขา สุดหนาวในสยาม ดอกไม้งามสามฤดู"

คำขวัญ จังหวัดหนองคาย (นค.)
"วีรกรรมปราบฮ่อ หลวงพ่อพระใส สะพานไทย-ลาว"

คำขวัญ จังหวัดนครพนม (นพ.)
"พระธาตุพนมล้ำค่า วัฒนธรรมหลากหลาย เรณูภูไท เรือไฟโสภา งามตาสองฝั่งโขง"

คำขวัญ จังหวัดระนอง (รน.)
"คอคอดกระ ภูเขาหญ้า กาหยูหวาน ธารน้ำแร่ มุกแท้เมืองระนอง"

คำขวัญ จังหวัดสุราษฎร์ธานี (สฎ.)
"เมืองร้อยเกาะ เงาะอร่อย หอยใหญ่ ไข่แดง แหล่งธรรมะ"

คำขวัญ จังหวัดนครศรีธรรมราช (นศ.)
"เราชาวนคร อยู่เมืองพระ มั่นอยู่ในสัจจะศีลธรรม กอรปกรรมดี มีมานะพากเพียร ไม่เบียดเบียน ทำอันตรายผู้ใด"

คำขวัญ จังหวัดพังงา (พง.)
"แร่หมื่นล้าน บ้านกลางน้ำ ถ้ำงามตา ภูผาแปลก แมกไม้จำปูน บริบรูณ์ด้วยทรัพยากร"

คำขวัญ จังหวัดพัทลุง (พท.)
"เมืองหนังโนราห์ อู่นาข้าว พราวน้ำตก แหล่งนกน้ำ ทะเลสาปงาม เขาอกทะลุ น้ำพุร้อน"

คำขวัญ จังหวัดภูเก็ต (ภก.)
"ไข่มุกอันดามัน สวรรค์เมืองใต้ หาดทรายสีทอง สองวีรสตรี บารมีหลวงพ่อแช่ม"

คำขวัญ จังหวัดตรัง (ตง.)
"เมืองพระยารัษฎา ปวงประชาใจกว้าง หมูย่างรสเลิศ ถิ่นกำเนิดยางพารา เด่นสง่าดอกศรีตรัง ปะการังใต้ทะเล เสน่ห์หาดทรายงาม น้ำตกสวยตระการตา"

คำขวัญ จังหวัดสงขลา (สข.)
"นกน้ำเพลินตา สมิหราเพลินใจ เมืองใหญ่สองทะเล เสน่ห์สะพานป๋า ศูนย์การค้าแดนใต้"

คำขวัญ จังหวัดสตูล (สต.)
"สตูล สงบ สะอาด ธรรมชาติบริสุทธิ์"

คำขวัญ จังหวัดปัตตานี (ปต.)
"บูดูสะอาด หาดทรายสวย รวยน้ำตก นกเขาดี ลูกหยีอร่อย หอยแครงสด"

คำขวัญ จังหวัดยะลา (ยล.)
"ใต้สุดสยาม เมืองงามชายแดน"

คำขวัญ จังหวัดนราธิวาส (นธ.)
ทักษิณราชตำหนัก ชนรักศาสนา นราทัศน์เพลินตา บาโจตรึงใจ แหล่งใหญ่แร่ทอง ลองกองหอมหวาน"

คำขวัญ จังหวัดอ่างทอง (อท.)
"พระสมเด็จเกศไชโย หลวงพ่อโตองค์ใหญ่ วีรชนใจกล้า ตุ๊กตาชาววัง โด่งดังจักสาน ถิ่นฐานทำกลอง เมืองสองพระนอน"

คำขวัญ จังหวัดอำนาจเจริญ (อจ.)
"พระมงคลมิ่งเมือง แหล่งรุ่ง เรืองเจ็ดลุ่มน้ำ งามล้ำถ้ำศักดิ์สิทธิ์ เทพนิมิตรพระเหลา เกาะแก่งเขาแสนสวย เลอค่าด้วยผ้าไหม ราษฎร์เสื่อมใสใฝ่ธรรม"

คำขวัญ จังหวัดอุดรธานี (อด.)
"น้ำตกจากสันภูพาน อุทยานแห่งธรรมะ อารยธรรมห้าพันปี ธานีผ้าหมี่ขิด แดนเนรมิตรหนองประจักษ์ เลิศลักษณ์กล้วยไม้หอม อุดรซันไฌน์"

คำขวัญ จังหวัดอุบลราชธานี (อบ.)
"เมืองดอกบัวงาม แม่น้ำสองสี มีปลาแซบหลาย หาดทรายแก่งหิน ถิ่นไทยนักปราชญ์ ทวยราษฎร์ใฝ่ธรรม งามล้ำเทียนพรรษา ผาแต้มก่อนประวัติศาสตร์"

ดอกไม้ประจำ 76 จังหวัด

**ดอกกาญจนิกา จังหวัดกาญจนบุรี
**ดอกพะยอม จังหวัดกาฬสินธุ์, พัทลุง
**ดอกพิกุล จังหวัดกำแพงเพชร, ยะลา, ลพบุรี
**ดอกราชพฤกษ์ จังหวัดขอนแก่น,นครศรีธรรมราช
**ดอกเหลืองจันทบุรี จังหวัดจันทบุรี
**ดอกนนทรี จังหวัดฉะเชิงเทรา, นนทบุรี, พิษณุโลก
**ดอกประดู่ จังหวัดชลบุรี
**ดอกชัยพฤกษ์ จังหวัดชัยนาท
**ดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ
**ดอกพุทธรักษา จังหวัดชุมพร
**ดอกพวงแสด จังหวัดเชียงราย
**ดอกทองกวาว จังหวัดเชียงใหม่, อุดรธานี, ลำพูน
**ดอกศรีตรัง จังหวัดตรัง
**ดอกเสี้ยวดอกขาว จังหวัดตาก,น่าน
**ดอกดอกสุพรรณิการ์(ดอกฝ้ายคำ) จังหวัดนครนายก, บุรีรัมย์ , สระบุรี, สุพรรณบุรี, อุทัยธานี
**ดอกกันเกรา จังหวัดนครพนม, สุรินทร์
**ดอกสาธร จังหวัดนครราชสีมา
**ดอกเสลา จังหวัดนครสวรรค์
**ดอกบานบุรี จังหวัดนราธิวาส
**ดอกบัวหลวง จังหวัดปทุมธานี, หนองบัวลำภู, อุบลราชธานี, สุโขทัย, พิจิตร
**ดอกเกด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
**ดอกปีป จังหวัดปราจีนบุรี
**ดอกชบา จังหวัดปัตตานี
**ดอกโสน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
**ดอกจำปูน จังหวัดพังงา
**ดอกยมหิน จังหวัดแพร่
**ดอกเฟื่องฟ้า จังหวัดภูเก็ต
**ดอกลั่นทมขาว(จำปาขาว) จังหวัดมหาสารคาม
**ดอกช้างน้าว จังหวัดมุกดาหาร

**ดอกบัวตอง จังหวัดแม่ฮ่อนสอน
**ดอกบัวแดง จังหวัดยโสธร
**ดอกโกมาชุม จังหวัดระนอง
**ดอกกัลปพฤกษ์ จังหวัดราชบุรี
**ดอกธรรมรักษา จังหวัดลำปาง
**ดอกลำดวน จังหวัดศรีสะเกษ
**ดอกกาหลง จังหวัดสตูล
**ดอกดาวเรือง จังหวัดสมุทรปราการ
**ดอกแก้ว จังหวัดสระแก้ว
**ดอกบัวผุด จังหวัดสุราษฎร์ธานี
**ดอกจานเหลือง จังหวัดอำนาจเจริญ

ต้นไม้ประจำจังหวัดในภาคเหนือต้นไม้ประจำจังหวัดของภาคเหนือ 16 จังหวัด

1.ต้นไม้ประจำจังหวัดกำแพงเพชร ต้นสีเสียดแก่น

2.ต้นไม้ประจำจังหวัดเชียงราย ต้นกะซะลองคำ

3.ต้นไม้ประจำจังหวัดเชียงใหม่ ต้นทองกวาว

4.ต้นไม้ประจำจังหวัดตาก ต้นแดง

5.ต้นไม้ประจำจังหวัดนครสวรรค์ ต้นอินทราชิต

6.ต้นไม้ประจำจังหวัดน่าน ต้นเลี้ยวดอกขาว

7.ต้นไม้ประจำจังหวัดพะเยา ต้นสารภีไทย

8.ต้นไม้ประจำจังหวัดพิจิตร ต้นบุนนาค

9.ต้นไม้ประจำจังหวัดพิษณุโลก ต้นปีบ

10.ต้นไม้ประจำจังหวัดเพชรบูรณ์ ต้นมะขาม

11.ต้นไม้ประจำจังหวัดแพร่ ต้นยมหิน

12.ต้นไม้ประจำจังหวัดแม่ฮ่องสอน ต้นกระพี้จั่น

13.ต้นไม้ประจำจังหวัดลำปาง ต้นขะจาว

14.ต้นไม้ประจำจังหวัดลำพูน ต้นจามจุรี

15.ต้นไม้ประจำจังหวัดสุโขทัย ต้นตาลโตนด

16.ต้นไม้ประจำจังหวัดอุตรดิตถ์ ต้นสัก

ต้นไม้ประจำจังหวัดในภาคอีสาน

ต้นไม้ประจำจังหวัดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 19 จังหวัด

1. ต้นไม้ประจำจังหวัดกาฬสินธุ์ ต้นมะหาด

2. ต้นไม้ประจำจังหวัดขอนแก่น ต้นกัลปพฤกษ์

3. ต้นไม้ประจำจังหวัดชัยภูมิ ต้นขี้เหล็กบ้าน

4. ต้นไม้ประจำจังหวัดนครพนม ต้นกันเกรา

5. ต้นไม้ประจำจังหวัดนครราชสีมา ต้นสาธร

6. ต้นไม้ประจำจังหวัดบุรีรัมย์ ต้นกาฬพฤกษ์

7. ต้นไม้ประจำจังหวัดมหาสารคาม ต้น พฤกษ์ 8. ต้นไม้ประจำจังหวัดมุกดาหาร ต้นช้างน้าว

9. ต้นไม้ประจำจังหวัดยโสธร ต้นกระบาก

10. ต้นไม้ประจำจังหวัดร้อยเอ็ด ต้นกระบก

11. ต้นไม้ประจำจังหวัดเลย ต้นสนสามใบ

12. ต้นไม้ประจำจังหวัดศรีสะเกษ ต้นลำดวน

13. ต้นไม้ประจำจังหวัดสกลนคร ต้นอินทนิลน้ำ

14. ต้นไม้ประจำจังหวัดสุรินทร์ ต้นมะค่าแต้

15. ต้นไม้ประจำจังหวัดหนองคาย ต้นชิงชัน

16. ต้นไม้ประจำจังหวัดหนองบัวลำภู ต้นพะยูง

17. ต้นไม้ประจำจังหวัดอุดรธานี ต้นรัง

18. ต้นไม้ประจำจังหวัดอุบลราชธานี ต้นยางนา

19. ต้นไม้ประจำจังหวัดอำนาจเจริญ ต้นตะเคียนหิน

ต้นไม้ประจำจังหวัดในภาคกลาง

ต้นไม้ประจำจังหวัดของภาคกลาง 22 จังหวัด

1.ต้นไม้ประจำจังหวัดกาญจนบุรี ต้นขานาง

2.ต้นไม้ประจำจังหวัดฉะเชิงเทรา ต้นนนทรีป่า

3.ต้นไม้ประจำจังหวัดชัยนาท ต้นมะตูม

4.ต้นไม้ประจำจังหวัดนครนายก ต้นสุพรรณิการ์

5.ต้นไม้ประจำจังหวัดนครปฐม ต้นจันทร์หอม

6.ต้นไม้ประจำจังหวัดนนทบุรีี ต้นนนทรี

7.ต้นไม้ประจำจังหวัดปทุมธานี ต้นปาริชาติ

8.ต้นไม้ประจำจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ต้นเกด

9.ต้นไม้ประจำจังหวัดปราจีนบุรี ต้นโพศรีมหาโพธิ์

10.ต้นไม้ประจำจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ต้นหมัน

11.ต้นไม้ประจำจังหวัดเพชรบุรี ต้นหว้า

12.ต้นไม้ประจำจังหวัดราชบุรี ต้นโมกมัน

13.ต้นไม้ประจำจังหวัดลพบุรี ต้นพิกุล

14.ตราจังหวัดสมุทรปราการ ต้นโพทะเล

15.ต้นไม้ประจำจังหวัดสมุทรสงคราม ต้นจิกทะเล

16.ต้นไม้ประจำจังหวัดสมุทรสาคร ต้นสัตบรรณ

17.ต้นไม้ประจำจังหวัดสระแก้ว ต้นมะขามป้อม

18.ต้นไม้ประจำจังหวัดสระบุรี ต้นตะแบกนา

19.ต้นไม้ประจำจังหวัดสิงห์บุรี ต้นมะกล่ำต้น

20.ต้นไม้ประจำจังหวัดสุพรรณบุรี ต้นมะเกลือ

21.ต้นไม้ประจำจังหวัดอ่างทอง ต้นมะพลับ

22.ต้นไม้ประจำจังหวัดอุทัยธานี ต้นสะเดา

23.ตราประจำกรุงเทพมหานคร ต้นไทรย้อย

ต้นไม้ประจำจังหวัดในภาคตะวันออกต้นไม้ประจำจังหวัดของภาคตะวันออก 4 จังหวัด

1.ต้นไม้ประจำจังหวัดชลบุรี ต้นประดู่ป่า

2.ต้นไม้ประจำจังหวัดระยอง ต้นสารภีทะเล

3.ต้นไม้ประจำจังหวัดตราด ต้นหูกวาง

4.ต้นไม้ประจำจังหวัดจันทร์บุรี ต้นจัน

ต้นไม้ประจำจังหวัดในภาคใต้

ต้นไม้ประจำจังหวัดของภาคใต้จำนวน 14 จังหวัด

1.ต้นไม้ประจำจังหวัดกระบี่ ต้นทุ่งฟ้า

2.ต้นไม้ประจำจังหวัดชุมพร ต้นมะเดื่ออุทุมพร

3.ต้นไม้ประจำจังหวัดตรัง ต้นศรีตรัง

4.ต้นไม้ประจำจังหวัดนครศรีธรรมราช ต้นแซะ

5.ต้นไม้ประจำจังหวัดนราธิวาส ต้นตะเคียนซึมตาแมว

6.ต้นไม้ประจำจังหวัดปัตตานี ต้นตะเคียนทอง

7.ต้นไม้ประจำจังหวัดพังงา ต้นเทพธาโร

8.ต้นไม้ประจำจังหวัดพัทลุง ต้นพะยอม

9.ต้นไม้ประจำจังหวัดภูเก็ต ต้นประดู่บ้าน

10.ต้นไม้ประจำจังหวัดยะลา ศรียะลา

11.ต้นไม้ประจำจังหวัดระนอง ต้นอบเชย

12.ต้นไม้ประจำจังหวัดสงขลา ต้นสะเดาเทียม

13.ต้นไม้ประจำจังหวัดสตูล ต้นกระซิก

14.ต้นไม้ประจำจังหวัดสุราษฎร์ธานี ต้นเคี่ยม